Heb zojuist geprobeerd wat gitaar te spelen. Ging niet goed. Weinig gevoel in met name mijn pink. Wel wat kunnen spelen. Zo lijkt het nog een beetje normaal. Vanochtend knetterbrak en ongerust. Gisteren bier gedronken met Ronald en Bas. Dirk wilde ook langskomen, maar heeft het helaas niet meer gered. Even gepraat over de toestand met mijn armen en mijn grote angst dat het goed mis is. Daarna vooral veel gediscussieerd. Nadat Stevens dichtging zijn we nog wat bij Braam gaan drinken. Plotseling was het 3 uur. Thuisgekomen bleek Herma nog wakker te zijn. Om half 11 een afspraak met Sjoerd de Vries van QuinQ entertainment. Interessant gesprek over samenwerking inzake trouwbeurzen en activiteiten voor een TV programma. Om half 1 naar het OLVG gefietst voor de uitslag van EMG en MRI. Terwijl ik de stoep op fietste dacht ik: “waarschijnlijk is alles anders als ik weer naar buiten kom”. Om kwart over 1 riep Dr. Bosboom mij binnen. Slecht nieuws. “U heeft een ernstige neurologische aandoening”. Nadat ik doorvroeg en een en ander overwegende kwam hij tot de conclusie dat ik zeer waarschijnlijk A.L.S. heb. Een progressieve ziekte die leidt tot verlamming en uiteindelijk de dood. Nog 1 a 2 jaar zou ik hebben. Het leek wel film. Dit is wat je vaker op tv hebt gezien, maar als je het zelf meemaakt is dit met geen pen te beschrijven. Wel nog even bloedtest om het zeker te weten. 21 december hiervan uitslag. Op weg naar de bloedprik afdeling Herma gebeld. Ik had grote moeite om mij goed te houden en vroeg haar om onmiddellijk naar huis te komen. Na een verdoofde fietsrit kwam ik bij ons huis aan waar Herma buiten op mij stond te wachten. Snel en zwijgzaam zijn we naar bovengegaan. Eenmaal binnen heb ik haar gevraagd te gaan zitten en het slechte nieuws verteld. De wijze waarop zij in huilen uitbarstte scheurde mijn hart doormidden. |
blog >