Zoran is de afgelopen week zo lief. Het is net alsof hij voelt dat wij wat extra aandacht nodig hebben. We proberen hem niet te confronteren met onze emoties en zo lief en normaal als mogelijk tegen hem te doen. Ik ben nog meer van hem gaan genieten en zuig elke gezichtsuitdrukking, knuffel, kus en nieuw woordje op. Hij is de afgelopen week weer beter gaan praten en babbelt de hele dag door. Wat een genot dat vrolijke stemmetje te horen.


Ik wordt iedere dag wakker van zijn stem: papaaaa, papaaa. Als ik in zijn kamertje kom heeft hij vanuit zijn bedje het rechter gordijn al opengeschoven. Vrolijk springt hij eruit en wandelt met zijn knuffels naar boven. Meteen moet de kerstboom aan. Douchen of eten wil hij nog niet. Mijn god wat hou ik van dat kleine mannetje.

Misschien valt het mee en kan ik nog een tijdje van hem en zijn moeder genieten. Veel hoop heb ik niet. Mijn rechterhand gaat snel achteruit. Na 5 zinnen typen krijg ik kramp, kan dingen steeds moeilijke oppakken en heb het gevoel dat mijn armen zwaar zijn. Voortdurend fasciculatie in mijn spieren. Het is alsof een legertje spinnen onder mijn huid loopt en knabbelt aan mijn spieren. Herma ligt al in bed en ik ga er maar eens naast liggen.