Ik weet nog heel goed het moment dat ik als klein jongetje het punt had bereikt dat ik zelf wilde uitmaken hoe ik het eten in mijn mond stop en welk hapje. Het prille begin van mijn levenslange gevecht dat ik uiteindelijk zal verliezen als zelfbeschikking slechts nog alleen een woord van 15 letters is. Mijn moeder is een dominante vrouw die weinig ophad met het idee dat kinderen zelfstandig kunnen denken en handelen. Dit heeft mij gevormd. De diepgewortelde allergie voor autoriteit, het gevecht om lucht, opzoek naar mijn eigen identiteit. Nu, 45 jaar later, zit ik 's ochtends op de douchestoel. In iedere vezel van mijn lichaam voel ik weerstand. Machteloos bestudeer ik de kraan, tegels en verder alles binnen mijn gezichtsveld. Ondertussen zwerft het washandje in ogenschijnlijke willekeur over mijn gezicht en lichaam. |
blog >