Weer niets gewonnen in de staatsloterij. Ik dacht dat we er nu wel recht op hadden. Zou mooi zijn voor Herma en Zoran als ze financieel goed achtergelaten zouden kunnen worden. Vanochtend de MRI en het EMG rapport opgehaald en deze langs gebracht bij het AMC. Mevrouw Börger van de ALS-kliniek is zorgvuldig. De balie was op de hoogte en papieren zullen goed terechtkomen. Vannacht werd ik wakker en heb in de woonkamer vreselijk gehuild. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat er nog maar zo weinig tijd over is. Als ik denk aan Zoran en Herma verscheurt dit mijn hart. Moet dit kleine mannetje zonder zijn vader opgroeien? Ik zal er dan niet zijn als hij een nachtmerrie heeft, pret met zijn vriendjes, verjaardagen, kerst en Sinterklaas. Geen diploma-uitreiking, eerste liefde of juist het verdriet hiervan. Hoe moet het met Herma, die zoveel beter verdient dan er weer alleen voor te staan. Ik hou zoveel van haar dat het mij nu ongelovelijk veel pijn doet om haar dit aan te moeten doen. Iedere week zal het slechter met mij gaan. Hoelang kan ik mijn armen nog gebruiken, Herma en Zoran strelen of vastpakken? Wanneer begeven mijn benen het? Ben ik op mijn verjaardag nog wel instaat om te praten? |
blog >