ik heb altijd al een bloedhekel gehad aan Giel Beelen. Een cola drinkende grauwe plaatjesdraaier die niet gehinderd door enige kennis (zelfs op de zeer uitgebreide Wikipedia pagina geen enkel spoor van enige opleiding) tussen het ene en het andere plaatje voortdurend allerlei wonderlijke, maar vooral platte, taal uitkotst over de groepjes achter de door hem gedraaide plaatjes. Giel, zijn ouders dachten lollig te zijn om 'de naam met G' in plaats van `Ch' te schrijven of waren correcte spelling gewoonweg niet machtig, droeg tot enige tijd geleden, net als die toffe gitarist van Neerlands meest zichzelf herhalende rockbandje Kane, een geestig legergroen petje. Op een gegeven moment stond Giel achter een heuse 'deejay booth' leuk te kraaien over vet toffe plaatjes in De Wereld Draait Doorrrrr. ''Fuck man, dit is écht vet cool man''. De vonk sloeg kennelijk over want enige tijd later zat die kwakende pet aan tafel bij de grootmeester van de autocue. Tafelheer heet dat. Met plaatsvervangende schaamte en kromme tenen zag en hoorde ik keer op keer hoe de verbale kots langs zijn geelgerookte tanden en zweterig gezichtshaar een weg naar buiten zocht. Die groene Cuba pet gaf voor de VARA misschien wel de doorslag. Mathijs draagt immers zelf, als hij niet op tv is, graag een wonderlijk hoedje (net als zijn jasjes net iets te krap) om niet herkend te worden en de meest geliefde tafelnicht -mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen!-  bleek al jaren met een marmot op zijn hoofd te lopen. Ik heb de tafelheer keuzes van Matthijs overigens nooit helemaal begrepen. Daarnaast is het wel erg pijnlijk dat Giel met zijn misselijkmakend bijdrage aan de massale oppervlakkigheid die dagelijks haar weg vindt via TV en radio de samenleving tonnen per jaar kost.