Langzaam open ik mijn ogen. Boven mij ontwaar ik in het ochtendschemer de nok, balken en tillift. Altijd het eerste dat ik zie als ik wakker word. Ik draai mijn hoofd langzaam naar rechts zodat zo weinig mogelijk spanning komt te staan op de slang van de beademing en zoek naar de contouren van Zoran. Hij is nog in diepe slaap, maar ik merk dat Herma wel al wakker is. Ik strek mijn rechterarm -dit kan liggend nog steeds- en zoek haar hand. Deze voelt warm en vertrouwd aan en die aanraking is nog de enige die ik zelfstandig kan doen. Haar warmte vloeit over naar mijn in de nacht sterk afgekoelde hand. De dag is begonnen. In de huiskamer komt Joost, de verzorger, tot leven en verdwijnt in de badkamer. Inmiddels is Herma opgestaan en bezig met koffie, thee -voor Zoran een beker melk- en boterhammen. Ontbijten doen we gedrieen. Op bed omdat de eettafel met twee transfers te ver weg is. ALS is een oneindige hordenbaan, waarbij onaangekondigd de horden worden verhoogd en de regels eenzijdig aangepast. Van ons wordt hierdoor bijna bovenmenselijke flexibiliteit en aanpassingsvermogen geeisd. Maar als gezin zijn wij een onverwoestbare eenheid en ben ik trots dat we er ons zo goed doorheen slaan. De race is echter nog niet gelopen, maar de uitslag helaas al bekend. |
blog >