Terwijl Gwen mijn bovenlichaam naar zich toehaalt om de tilmat aan te brengen bevindt mijn gezicht zich in een verstikkende omhelzing met haar deinende boezem. Haar zweterige parfum drong zelfs door het plastic en siliconen van het neusmasker heen. "Ik krijg geen lucht" kon ik nog net met het laatste beetje kracht in mijn lijf eruit persen. Ik heb wel eens nagedacht over hoe het einde zou zijn, maar deze optie was nog niet eerder bij mij opgekomen. 

Terwijl mijn voeten pijnlijk in aanraking kwamen met de chaise longue mompelde Gwen, tijdens eindeloos geduw en getrek aan mijn rolstoel, iets als "ik kijk erg uit hoor, ben zo bang dat ik je voeten pijn doe". Ik was te moe om nog te reageren. Daarna wierp ze haar volle gewicht in de strijd om met het linker wiel en armleuning van de rolstoel piepend en schurend het lakwerk van de deur en deurpost te verwijderen. 

Na een (in)spannende tocht, verbazingwekkend zonder noemenswaardig letsel of schade, bereikte ik in de de tillift heen-en-weer-slingerend het bed en kwam met een schok tot stilstand. Achter Gwen staat een gespannen Herma klaar om in te grijpen. Nadat ik enige keren vooruit, achteruit, omhoog en omlaag was gegaan wist Gwen uiteindelijk het juiste knopje te vinden -je kan natuurlijk beter alle vier proberen inplaats van even nadenken over het juiste in te drukken knopje- en zakte ik tot zithouding om zo de maskers te kunnen wisselen. Terwijl er door Gwen een poging werd gedaan om te samen met het neusmasker mijn neus en hoofdhaar te verwijderen greep Herma in en legde voor de zoveelste keer uit hoe dit correct en pijnloos te doen. Vanzelfsprekend werd daarna het gezichtsmaker hard in mijn ogen geduwd (daar hoort ie niet) en vervolgens scheef over neus en mond geplant. Het inmiddels wat harder aangezette advies werd met het bekende 'jaja' ontvangen. Eenmaal liggend was het grootste gevaar geweken en durfde Herma het aan om te gaan douchen.