Het is half één. Ik ben alleen en zit al vanaf half tien in mijn blote kont achter mijn laptop. Dit heeft niets met mijn surfgedrag te maken, maar alles met het feit dat ik niet meer instaat ben om mijn broek omlaag, dan wel omhoog te doen. Herma verliet om half tien ons huis en komt waarschijnlijk pas om half twee terug. Dat is een periode van vier uur, waarin ik meestal twee keer moet plassen. Je begrijpt, dat gaat een beetje moeilijk met je broek aan. Dan maar in de blote kont en hopen dat er niet wordt aangebeld.

Dat werd er dus wel. Het was een meneer die de rolstoel kwam ophalen. Deze rolstoel kwam van de uitleen en werd vorige week gebracht. Een groot stalen, soort van inklapbaar, maar vooral onhandelbaar apparaat met te kleine wielen. Zo zwaar dat zelfs de taxichauffeur van afgelopen zondag grote moeite had hem in de kofferbak te krijgen

 

Met inspanning wist ik de hoorn van de deuropener te krijgen en deze min of meer tussen mijn schouder en linkeroor te klemmen. Hijgend vroeg ik wie er aan de deur was en drukte met grote moeite (met twee duimen) het oranje knopje in, waarbij natuurlijk de hoorn omlaag donderde. Tot overmaat van ramp hoorde ik de man naar boven lopen. Met mijn onderlijf achter de deur gevouwen vroeg ik wat hij boven kwam doen. De rolstoel stond immers beneden. Het bleek om een bewijs van ophalen te gaan. Ik griste het papier uit zijn handen, duwde de deur dicht en probeerde daarna de hoorn weer op de deuropener te krijgen. Dit was een pijnlijk en vermoeiend spel dat ongeveer 5 min duurde. Waarom doen die rukkers van RTD het Dorp hun werk nou niet gewoon een keer en monteren ze iets wat ik wel kan bedienen in plaats van inmiddels vijf maanden van overleg, gezeur en gedoe zonder enig tastbaar resultaat.En dat alles op kosten van de gemeenschap. Bah....

Als Zoran thuiskomt van de crèche is hij doodmoe en wil alleen maar televisie kijken. Boes is is zijn favoriet. Ik heb het inmiddels opgegeven om dan enige informatie uit hem te krijgen. Na het eten in bad of onder de douche en dan met een fles melk naar bed. Dit ritueel wordt door Herma voltrokken. Daarna roept  Zoran om zijn vader. Terwijl ik naast hem op het bed ga zitten begint hij te babbelen en vertelt met wie hij heeft gespeeld, of hij heeft gehuild en wat hij heeft gegeten. Gisteren was hij erg moe en huilerig. Toen ik bij hem kwam leek hij in de war. Herma pakte hem op en zette hem met zijn gezicht naar mij toe op mijn schoot. Als vroeger kroop hij tegen mij aan, slaakte een zucht en viel inslaap. De tranen liepen over mijn wangen.