We leven in een wereld waar het volkomen normaal is om A te roepen en B te doen. In mijn dagelijkse gevecht tegen pijn, voortschrijdende uitval (ook als je, verder volledig verlamd, op maandag je schouders nog 2 cm kunt ophalen en een week later is dit nog maar 1 1/2 cm voelt dit als en is dit gevoelige uitval) en voor goede zorg wordt ik geconfronteerd met vage beloftes en genadeloos opportunisme. Maar er zijn uitzonderingen. Grote uitzonderingen. In november 2010 zei Hendrik: ''ik kom iedere woensdagmiddag naar je toe''. Het is inmiddels april 2011 en het is nog steeds zo. Een uur, een half uurtje, koffie of lunch. Aangenaam, vrolijk of soms een traan. Altijd warm en met wederzijdse belangstelling. Hendrik is druk en werkt zich de tandjes. Heeft een gezin met 3 jonge kinderen. Maar iedere woensdag, hoe slecht ik mij ook voel, wordt ik blij van de breedste glimlach van Nederland en de enorme hoeveelheid positieve energie.
|
blog >