Vannacht werd ik, net zoals de afgelopen nachten, meerdere keren wakker omdat mijn armen van mijn buik waren gegleden en ik deze niet zelf kon terugleggen, simpelweg omdat ik daar de kracht niet meer voor heb. Ongehinderd glijden ze dus na enige tijd naast mijn lichaam. Niet keurig recht, maar in een rare hoek en meestal met mijn vingers gebogen in het matras. Ondanks het aanzienlijke -voor het slapen ingenomen- aantal pijnstillers en slaappillen wordt ik wakker met pijn in armen, schouders en vingers. Ik roep dan de zorg om de armen terug te leggen. Vannacht werd de zorg na 20 minuten roepen, en pas nadat ik door middel van de met mijn hoofd bediende omgeving besturing -wel even door 5 pagina's bladeren- het licht in de woonkamer had aangedaan, wakker. De daaropvolgende keren is dit niet meer gelukt. Gelukkig werd Herma de tweede keer wakker. Maar om half zes werd mijn hulpgeroep slechts nog beantwoord door een zacht gesnurk ter rechter zijde. Totdat er wat geluiden kwamen uit Zoran's bedje. Hij kroop eruit, liep naar mijn bed, legde mijn linkerarm en, na bij zijn moeder te zijn gekropen, mijn rechterarm op mijn buik, gaf me een kusje en viel weer in slaap. Mijn kleine lieve held! |
blog >