De lift is geplaatst! Het apparaat functioneert goed, maar ik moet wel geduld hebben omdat hij er 5 minuten over doet om naar beneden of boven te komen. Dit is echter nog altijd sneller dan de tijd die ik nodig heb om dit te voet te doen, nog afgezien van het inmiddels forse risico om te vallen. Een mooie gladde buis loopt langs de binnenbochten van de trap omhoog. Het stoeltje is comfortabel en ik zit veilig ingesloten tussen de armleuningen. Een kleine veiligheidsriem neemt de laatste risico's weg.

 

Om 7:30 werd het materiaal geleverd, om 8:00 kwam de elektricien voor de stroomvoorziening en was een van de monteurs al druk doende de rail uit te leggen. Om 15:00 waren de heren klaar en kon ik voor het eerst in mijn leven op een stoeltje de trap af. Een kermisachtige ervaring, dat wel. Maar dan heel langzaam. Tegelijkertijd vraag ik mij af hoe lang het duurt voordat het niet langer mogelijk is om op dat stoeltje te gaan zitten en -al dan niet met hulp- hieruit op te staan. Vooralsnog kunnen we weer naar buiten want dat heb ik immers flink moeten ontberen de laatste tijd. Terwijl ik dit schrijf kijk ik door het raam en zie een strak blauwe hemel.

 

Begin dit jaar dacht ik daar vechten wij ons wel doorheen. Ook in een rolstoel kun je van het leven genieten. Maar als je longen het laten afweten ziet het leven er totaal anders uit. Werkelijk alles kost sloten aan energie. Opstaan of gaan liggen, verplaatsen van slaapkamer naar woonkamer, douchen, naar de wc, stom in de auto zitten, eten of drinken et cetera. De simpelste handelingen zijn niet langer vanzelfsprekend. Iedere dag wordt het leven lastiger. Overdag verlang ik door grote benauwdheid naar bed (rustig ademend door het masker). Na enige tijd in bed en met inmiddels pijn in al mijn ledematen verlang ik dan weer naar het opstaan

 

De vechtlust wordt kleiner en de angst groter. Ik ben bang voor wat komen gaat. Het gaat zo verschrikkelijk snel. Als ik naar Herma en Zoran kijk draait een bankschroef zich vast om mijn hart. Wat zou ik graag nog heel lang van hen genieten, maar God is een lolbroek met slechte humor. Wat zal Hij een lol hebben daar boven, zijn knieën blauw geslagen van de pret. Dat ik niet tot zijn volgelingen behoor behoeft geen uitleg. Ik geloof in de hemel noch hel. Voor mij gaat dadelijk het licht uit. Je leeft voort in je kinderen en dat is al mooi genoeg. En mocht ik mij vergissen ... dan heeft Hij heel wat uit te leggen.