Iedere keer als ik op Twitter een foto zie van een abri met de campagne affiche van 'vecht mee tegen ALS' waarop de afbeelding van Conny Deenik, ervaar ik een verdrietig contrast tussen de levendige vrouw die zij was en de trieste niet inspirerende plekken waar zij nu staat. Op de middenberm van verlaten toegangswegen naar grijze pho  enixwijken of een inmiddels uitgestorven stationsplein in Amsterdam Zuid Oost. Of juist buiten de focus van de haastige de forenzen in de spits, haar priemende ogen en belangrijke boodschap door velen niet opgemerkt. NB bovenstaande geeft mijn emotie weer en is geen inhoudelijk reactie op de campagne van ALS Nederland. |
blog >