[Het was een zeer bijzonder samenzijn. Hartverwarmend om te zien dat zoveel mensen met mij en mijn gezin begaan zijn. Helaas heb ik velen van jullie niet gesproken. Daar was het te druk voor en had ik te weinig adem. Wel heb ik alles gezien en gehoord wat zich afspeelde op het podium. Ik wil iedereen, de Stichting, René Kipuw, Arend Jan Dijksterhuis, alle muzikanten en alle aanwezige vrienden en familie bedanken voor hun inzet en aanwezigheid.]

Om kwart voor 5 stopte onze taxi op de laad-en-los plek onder het beeld van Thorbecke. Voorzichtig schuifelde ik onder begeleiding van Herma en Dirk Jan richting De Heeren van Aemstel. Het leek een beetje op een surpriseparty. Het terras stond vol met vrienden, bekenden en familieleden die glimlachend, een tikje onzeker, mijn kant op keken. Ook nieuwsgierige blikken: In welke staat verkeert hij? Goh, hij loopt nog. Niet vreemd omdat de meesten van hen mij al lange tijd niet hadden gezien. Aangekomen bij het terras stond mijn familie keurig in een rij opgesteld om mij te begroeten. De fles wijn en de bloemen versterkten het beeld van een surpriseparty.

Toen begon het handen schudden en zoenen. Velen wisten zich geen houding te geven en probeerden hoofdschuddend de juiste woorden te vinden  om dan te concluderen dat er geen woorden voor waren. Zelf werd ik heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Fijn, dat warme bad, al die lieve mensen daar aanwezig voor mij. Een gevoel van trots, maar ook het gevoel van de leegte die achterblijft als iedereen weer vertrokken is. Ieder gezicht bestuderend, in mij opnemend om deze niet te vergeten.

En dan de muziek. Traditiegetrouw beklom Dirk van der Wal ("mijn eerste podium bouwde ik zelf") als eerste het podium. Weldra veranderde hij in James Taylor. Het eerste liedje raakte mij recht in het hart. Verborgen door het dikke zwarte montuur van mijn bril liepen de tranen over mijn wangen. The secred of life is enjoying the passage of time. Hiermee is alles gezegd. Al dat opportunistisch geneuzel over wat je allemaal moet bereiken in je leven: carrière, geld, het huis, nog groter huis, de auto, de vakanties naar verre oorden, de wijn die je gedronken moet hebben et cetera, wordt teruggebracht tot die ene zin. Juist in deze fase van mijn leven.

Toen Vasthi, een prachtig liedje (ben de titel even kwijt) integer en mooi gezongen, begeleid door Cyriel Directie, Marco Dirne en Jan Peter Sträter. Raoul met zijn versie van ‘You’ve got a friend’ en hit ‘JoJo’. Hierna down memory lane met René Kipuw en Jamento (sommige dingen blijven gelukkig altijd hetzelfde) met op toetsen Arjen Mooijer. Daarna U-Dance met René Kipuw op gitaar, Stephan Geusebroek op toetsen en als grote en vooral aangename verrassing Maartje Houtzager. Alderliefste speelde een paar prachtige Franstalige nummers en voor de gelegenheid met hun oude bassist Kees post een buitengewoon geestig liedje over de ‘coming out’ van een jeugdvriend van Gerard. Monique Bakker beklom het podium. Mijn broer wist dit prachtig te verwoorden. "Vooral getroffen door de een-na-laatste artiest(e), het meisje met het strohoedje (naam kwijt). Wat is puurheid en eenvoud toch mooi, er is veel te veel franje en onzin op deze wereld waar iedereen achteraan holt. Een paar stembanden, pingeldoosje en empathie, meer is niet nodig om iets uit het hart te grijpen."

 

Toen speelde Dirk het laatste liedje. Verward keek ik naar de klok. Het bleek al half 9