Ik nodig iedereen uit zich één keer écht in te leven, écht te beseffen hoe het is, hoe het voelt. De angst, de pijn, de ademnood, de machteloosheid. Er gaat wel eens wat mis, kan gebeuren, het blijft mensenwerk. Er gaat GODVERDOMME te veel mis. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik moet aangeven dat het masker niet goed zit, mijn been scheef, mijn handen bekneld in de tilmat bij het hijsen, de slang van de ademondersteuning ergens achter haakt, bij het hijsen mijn voet moet worden vastgehouden omdat ik anders om de slang draai waardoor het masker losschiet, dat eerst de voetsteunen in de rolstoel moeten worden aangebracht om te voorkomen dat ik onderuit glij of 's avonds precies omgekeerd en ga zo maar door. Maar vooral dat ik ademnood en pijn heb, ongelooflijk angstig ben, al het getrek en gesjor aan mijn logge slappe lijf meer dan zat ben. Maar bovenal moe, ongelooflijk moe; en bang om dood te gaan.
|
blog >