Herma is moe, erg moe. Inmiddels 2 jaar staat zij fier overeind om haar zieke man te steunen en daarnaast een zo normaal mogelijk gezinsleven te leiden. In iedere stap van het ziekteproces, de aftakeling heeft zij zich weten aan te passen aan weer een nieuwe omstandigheid. Toen ademondersteuning nodig was wist zij hiermee om te gaan. Toen lopen niet meer mogelijk bleek was de tillift de nieuwe dagelijkse realiteit. Uritip, steunkousen, geen probleem. Miron met beademing in de rolstoelauto naar Texel, geen probleem. Herma verzorgt mij als geen ander. Ik vertrouw haar blindelings en heb eindeloos respect voor haar onbaatzuchtige en onvoorwaardelijke steun. Probeer je maar eens voor te stellen hoe het voor haar is. Iedere dag, geen ontvluchten, even 'op vakantie'. Het verdriet, de angst, slapeloze nachten en voortdurend 'de zorg'.

Een colonne ZZP-ers is door haar begeleid, voorzien van informatie. Ontelbare keren opnieuw geduldig uitleg gegeven over ademondersteuning,  tilmat, waarop te letten etc. Maar inmiddels is er een grens bereikt, het einde van haar geduld in zicht. Dus als ze wat knorrig, ongeduldig of geiriteerd reageert reken ik op jullie aller begrip.