Jongste, De dagen vliegen voorbij in de noodzakelijke sleur van vaste patronen die gepaard gaan met de voortwoekerende verlamming. De verschillen zijn voor de buitenstaander nauwelijks nog waarneembaar, maar iedere miniscule beweging, bijna onzichtbaar voor het oog, is voor mij een overwinning op het monster dat mijn lijf volledig in haar greep heeft. Mijn gedwongen kluizenaarschap vreet me langzaam op. Als ik de beelden op Facebook voorbij zie glijden van plekken waar ik zo graag zou willen zijn -de geur en de geluiden lijk ik te proeven- wordt ik melancholisch door het stekende besef dat zelfs een bankje in het park om de hoek voor mij een brug te ver is. Dus duik ik in de digitale registratie van mijn kleurrijke verleden. Een schrale, maar belangrijke troost. |
blog >