Hij is al anderhalf jaar zindelijk, plast nooit in bed, maar wilde tot vorige week niet op de wc poepen. Om voor ons onbekende redenen -als we er naar vroegen kregen we steevast als antwoord "zo ik het niet wil"- vroeg Zoran iedere keer als zijn nood hoog was om een luier. De laatste maanden pakte hij die zelf en deed de luier ook zelf aan. Daarna trok hij zich terug in zijn kamer om zo in alle privacy rustig te kunnen poepen. Twee weken geleden kreeg ik het lumineuze idee om hem voor te stellen met de brilverkleiner op de emmer van de postoel in zijn kamertje te gaan poepen. Dit fijne plan werd door hem enthousiast omarmd en toen Herma even later ging kijken hoe het er voor stond zat hij ontspannen, met het krijtbord naar zich toe getrokken, een prachtige drol te draaien. Toen ik het vorige week weer eens probeerde liep hij naar zijn kamer, pakte de brilverkleiner, liep hiermee naar de wc en ging zitten. "Mama kan jij het licht aandoen?". Even later klonk er een luid gejuich uit de wc en juichten wij hard mee. Weemoedig kijk ik naar het geopende pak luiers en besef me het einde van een tijdperk. Nooit zal ik hem meer zien rondscharrelen, zoekend naar het beste plekje om te 'staan' poepen, eerst achter het witmetalen tv-kastje, toen achter de sta-op stoel, de laatste tijd in zijn kamertje. Wat is de tijd toch snel gegaan. |
blog >