Gisteren na vijf of zes weken weer eens gehupst in het zwembad van het revalidatiecentrum. Hydrotherapie is de officiële term. Het is eigenlijk een vorm van fitness zoals je die 's ochtends bij Nederland in beweging ziet, maar dan in het water en godzijdank zonder muziek en de gebruinde spierbundel. Het is een prettig halfuurtje onder leiding van fysiotherapeut Frank. Frank is een zeer aangenaam en empatisch mens. Hij is niet alleen een uitstekende fysiotherapeut, maar heeft een heel groot en warm luisterend oor.

 

Het zwembad heeft een temperatuur van 32° en de vloer is in twee delen onafhankelijk van elkaar in hoogte verstelbaar. Dit laatste is niet onbelangrijk. Als het water zo diep is dat het boven mijn borst komt is ademhalen voor mij niet mogelijk. Het zwembad staat inmiddels op een diepte van 1 m 43. Dit is voor mij precies goed. Het verschil met de laatste keer is groot, zowel in de diepte als in mijn conditie. Rustig door het water waden en tegelijkertijd praten kost erg veel moeite. Volgens Herma (Zij gaat mee om uit te kleden, af te drogen en weer aan te kleden. In de tussenliggende tijd observeert ze de handelingen in het zwembad) was ik voortdurend buiten adem..

Ik maak mij grote zorgen over mijn longen.