Tegen beter weten in, maar ik kon het niet laten, ben ik toch gaan kijken naar het Nationaal Songfestival à la John de Mol. De verwachtingen werden ruimschoots waargemaakt. Smaakloos, over de top en voorzien van een uit een aantal Tros corrifeen samengestelde jury die ogenschijnlijk in totale zelfverheerlijking de dag woedend onanerend voor de spiegel had doorgebracht. De heren en latexpop (met levensmotto: "schijt") waanden zich oppermachtig. Ten onrechte naar later bleek.

Na een zonnebril te hebben opgezet om mijn ogen tegen het overdadige, felle licht -waarom zouden we een decor bouwen?- te beschermen werden de lachspieren al meteen flink op de proef gesteld toen, naar later bleek, Jan Smit als presentator op het scherm verscheen. Ik dacht aanvankelijk dat het een ingenieuze animatie betrof, een kruising tussen Buddy Holly, Nick en Simon. Door welke idioot heeft Jan zich zo laten toe takelen?

Johny Catalpa had bedacht dat een battle tussen de in drie groepjes van twee gesplitste kandidaten het niveau en Eurovisiebestendigheid zou vergroten. Met betrekking tot dit laatste was er een uit 100 'Europa personen bestaande 'adviserende' jury uit de kast getrokken. Klaarblijkelijk nietswaardige á muzikale en onwetende stervelingen in de ogen va Ali B(ouali) en Afro Jack, die consequent door Jan Smit Nick -dat is toch je echte naam- werd genoemd. 

Er waren geen slechte kandidaten. Wat opviel waren middle of the road composities -min één- met een hoog ''je kunt beter groet jatten dan slecht componeren'' gehalte. Wat ook opviel was de kritiekloze ophemeling door Ali B.en Afro -Nick, dat is toch je echte naam- Jack van Ivan Peroti (was als kind vrolijk en hield van tekenfilms en science fiction). Met moeite wisten zij er nog een paar aandachtspunten met betrekking tot zijn podiumpresentatie uit te persen. Wat ging er om in de lege hoofdjes van de producers van het nichtje van Humphrey Cambell toen zij bedachten de getalenteerde Raffaela als schaars gekleed revuemeisje het flinterdunne 'chocolatte' te laten zingen? 

Ronduit lachwekkend was het over geacteerde kansloze gekakel van Carlo Boszhart. Stacey Rookhuizen. Als meisje van 16 maakte zij op mij grote indruk met haar platenlabel en jonge ondernemersgeest. Nu,10 jaar later, is de voering er een beetje uit. Haar warrig betoog leverde geen noemenswaardige bijdrage.

Het door de jury belachelijk gemaakt, maar origineelste liedje heeft uiteindelijk gewonnen.