Vorige week heb ik s´ochtends voor de laatste keer een poging gedaan om te staan. Deze eindigde op mijn rug in bed. Dat geeft in ieder geval duidelijkheid. Wat zijn de verschillen toch groot. Ik ken iemand die na twee jaar nog ging skiën, terwijl na 9 maanden mijn armen en handen vrijwel geheel verlamt zijn, ik niet meer kan lopen of staan. 24 uur per dag afhankelijk ben van ademondersteuning en bij letterlijk alles hulp nodig heb. Maar iedere dag geniet ik van lieve Zoran, die zich met grote sprongen ontwikkeld nu hij naar school gaat en de liefde van Herma die letterlijk dag en nacht voor mij klaar staat. En met een grote schare zorg- en behulpzame vrienden voel ik mij rijker dan ooit.
|
blog >