Het was de eerste keer dat ik een ambulance van binnen zag. Niet met gillende sirenes naar het ziekenhuis, maar met een rustig gangetje naar Blijburg voor het benefietconcert. Wel een hele ervaring, zo'n ritje. Toen ik liggend op de brancard naar buiten werd gerold en langs de gevels omhoog keek zag ik gordijnen opzij schuiven en ramen opengaan. Zelf zou ik ook over mijn balkon hebben gehangen, maar toch voelt het vreemd, dit soort aandacht. In half zittende houding en onder een warme deken kon ik door de grote ramen, die speciaal voor dit doel in deze auto waren geplaatst, de straten aan mij voorbij zien trekken. Eveline, de verpleegkundige, hield het mondstuk van de ademondersteuning in de juiste positie en met haar andere arm zorgde zij ervoor dat het voortdurende gevoel om eraf te vallen deels werd weggenomen. Toen, eenmaal aangekomen op Blijburg, de deuren open gingen keek ik in de camera's van diverse fotografen en tv nieuwsredactie's. Dit gaf bij de ondergaande zon boven het IJsselmeer een surrealistisch beeld. Even met de tillift 'Diana' in de rolstoel bleek een flink karwei waarbij veel mankracht nodig was. Na wat getrek en gesjor, van onder andere mijn broer, was een kwartier later de klus geklaard. Helaas bleek de oprijplaat te smal voor de rolstoel en moest er met terrasbanken een noodoplossing worden gemaakt. Deze bleek afdoende zodat ik achter de elektrische rolstoel van Conny aan naar naar binnen kond worden geduwd. De tent zat tjokvol. Het publiek bestond uit een mooie mix van familie, vrienden, medici, mensen uit de zorg, een aantal ALS-patiënten en sympathisanten. De held van de avond was mijn vader van 82. Zijn gezicht weerspiegelde zijn wisselende emoties. Tranen bij het filmpje, een brede trotse glimlach bij iedereen die het podium beklom. De avond Marlayne. Ik leerde haar 20 jaar geleden kennen. Een jonge getalenteerde zangeres waar Danny zijn oog op had laten vallen. Niemand had deze avond op een gedrevene manier kunnen presenteren dan zij. Vanaf de eerste seconde was Marleen volledig op stoom. Haar boodschap was helder en duidelijk. Daar tussendoor vond ze de tijd om een aantal prachtige nummers te zingen. Haar uitvoering met contrabas en 'flugel horn' van 'One Word' van Anouk bezorgde iedereen kippenvel en bij mij liepen de tranen over de wangen. Het was heerlijk om de vertrouwde gezichten van Danny, Peter, Wilbrandt, Arjen, Berget, Lodewijk, Isabella, Jolanda en alle anderen op het podium te zien. Candy, bij wie ik eind jaren '80 een keer heb ingevallen en waardoor ik muzikaal verslingerd raakte aan Kim Weemhoff en Dyonis Breukers, met Sinister Project als gevolg. Voor de gelegenheid speelde Kim samen met haar Pick Up The Pieces. Ze hadden al 24 jaar niet meer samen het podium gedeeld. De avond werd geopend door Maarten Russchen, mijn oude zeilmaatje, met wie ik vele mijlen op IJsselmeer, Wadden en zee heb afgelegd. Muziek kruipt waar het niet gaan kan, met als resultaat een prachtige cd met gitaarstukken van eigen hand', 'Milestones'. Louis en Selma van Dijk, vader en dochter, muziek kruipt waar het niet gaan kan. Louis maakte grote indruk. Het is bijzonder zo'n enorme jazzlegende op zo'n bescheiden podium te zien. De grote grijns van oor tot oor is geen moment van zijn gezicht geweest. Louis van Dijk, meestal achter vleugel, voor de gelegenheid achter een keyboard. Begeleid door Danny Sahupala op drums, Phaedra Kwant op contrabas en Ruud Breuls op trompet. De 3 J''S hebben grote indruk op mij gemaakt. Op nog geen 2 m afstand was goed te horen dat deze jongens op hoog niveau zingen. En een leuk duet met Marleen. Ondanks dat ze met grote haast naar Düsseldorf moesten namen ze alle tijd om even te met mij praten en met een aantal ALS patiënten op de foto te gaan. En toen betrad een prachtige vrouw het podium, Hind. Haar verschijning deed gesprekken verstommen. Marleen maakte van de gelegenheid gebruik om haar loten te laten trekken. Iets dat zij wellicht niet vaak of nooit gedaan heeft. Overigens ontkwam Candy ook niet aan een belangrijke bijdrage aan de doelstelling van deze avond. Het optreden van Candy stond als een huis. Prachtig om te zien hoe haar kracht en uitstraling iedereen naar een hoger niveau tilt. Groovin' and steamin'. Een vette sound met Marlayne, Lodewijk van Gorp en Ruud Breuls in een hoofdrol. Zeer integer was het optreden van Xander de Buisonje , begeleid door Stephan Geusebroek op accordeon en Peter Thiehuis op gitaar. Berget Lewis. Ik ontmoette haar voor het eerst in 1992 op een repetitie. Cyril Directie stelde een bandje samen om drie weken te gaan spelen in club Arti Chaud in Meribel, Frankrijk. Aangevuld met Arjen Mooijer - keyboards, Marcel Doorenbos - gitaar en Antoon Tolsma - percussie hebben we de tent plat gespeeld. Onder de naam Backstreet hebben we nog een aantal jaren opgetreden op festivals, horeca en feesten. De avond werd afgesloten door Too Hot To Handle. Tafels aan de kant en voetjes van de vloer. Het was heerlijk om Isabella Proszkowski na een avond van organiseren en regelen met een big smile achter het drumstel te zien. Om 12 uur was mijn energie op. Anderhalf uur en veel handelingen later was ik thuis. Herma en ik hadden nog een paar uurtjes nodig om alle indrukken te verwerken. Het was overweldigend, indrukwekkend, integer, feestelijk, emotioneel, uniek, ontroerend, schitterend en meeslepend. Dank, dank, dank... |
blog >