Terschelling. Ik heb mooie herinneringen aan dit prachtige eiland. Ontelbare keren heb ik zeilend de oversteek gemaakt. Iedere keer was anders, maar de schoonheid van het Wad bij alle overtochten opnieuw adembenemend. De ene keer met weinig wind en veel zon, de zeehonden op de Richel en de eilanden in al hun pracht wit schitterend in de zon. De andere keer met veel wind en regen en daardoor een heel ander, maar zeker nog steeds een gelukkig makend overtochtje.

 

Afgelopen vrijdag hebben we de oversteek weer eens gewaagd. Dit keer met de auto op de pont. Voor het eerst met een auto op Terschelling. Dat is wel een beetje vreemd als je al die jaren met de fiets het eiland hebt doorkruist. Terschelling kent weinig asfalt. En dat is mooi, maar wel een beetje lastig als je afhankelijk bent van de auto. De wegen beperken zich tot de lengteas van het eiland, met hier en daar een weg richting de kust. De stranden zijn niet per auto te bereiken, behalve Strand West. Het was een hele onderneming. Twee ademondersteuning apparaten met toebehoren, een loodzware accu, bedverhogers, wcbril verhoger, rolstoel en dan nog wat kleren en speelgoed voor Zoran.

 

Na aankomst wat gedronken bij strandtent de Walvis. Een van de mooiste plekjes van Nederland met een prachtig uitzicht over Terschelling, het Wad en Vlieland. Een door het getij steeds veranderend landschap. De volgende dag hebben we wat rondgereden en om 5 uur zaten we met het gezelschap van de bachelor's van Dirk Jan te borrelen bij strand West, zodat ik in de gelegenheid was een klein deel van dit drie dagen durende feest kon meemaken.

 

Het leven wordt voor mij met de dag beperkter. Bij alles heb ik hulp nodig. Mijn zelfstandig handelen is volledig verdampt. Dit zal nooit wennen. Van opslaan tot naar bed gaan en alles daartussen bestaat uit wachten op hulp of het vragen hierom. Dit laatste ben ik erg zuinig mee. Het is voor Herma immers al zwaar genoeg. Naast de ademondersteuning 's nachts ben ik inmiddels een groot deel van de dag hiervan afhankelijk. De angst slaat mij om het hart. Hoe lang nog is deze voorziening afdoende.

 

Ook mijn benen zijn fors achteruitgegaan. Zelfstandig opstaan lukt alleen nog maar vanuit de trippelstoel. Deze is elektrisch in hoogte verstelbaar zodat ik in de hoogste stand kan opslaan of gaan zitten. De verhoogde bank is inmiddels al niet meer hoog genoeg en Herma moet meehelpen om op te staan. Mijn armen en handen zijn verder achteruitgegaan. Iets oppakken is bijna onmogelijk geworden en mijn armen kan ik nog maar beperkt  bewegen. Slapen wordt steeds lastiger. Door de atrofie worden mijn gewrichten onvoldoende ondersteund en is op mijn zij liggen buitengewoon pijnlijk geworden. Wat overblijft is op mijn rug liggen en dat is nou net de slechtste houding om te kunnen ademen. Zonder ademondersteuning is ademen liggend, al dan niet op mijn zij, al enige tijd geheel niet meer mogelijk. Mét ademondersteuning is het ademen op mijn rug liggend ook geen sinecure. Ik moet volledig tot rust komen om voldoende lucht binnen te krijgen. De pomp moet dan hard werken. Daarnaast vind ik op mijn rug slapen sowieso erg onprettig. Maar ja, ik heb geen keus dus moet leren roeien met deze nieuwe ietwat korte riemen.