Sinds het organiseren van 'De Vogelzang Familiedag 2008' heb ik een hechte vriendschap met mijn neef Gerben. Hij is een aantal jaren jonger, vandaar dat toen we wij nog kinderen waren niet zoveel contact hadden. In de jaren '90 heeft neef Gerben een paar jaar in Amsterdam gewoond. Wel toen een paar keer bier gedronken in de kroeg en keer bij hem en zijn vriendin -nu alweer jaren zijn vrouw- gegeten, maar verder ging het contact toen niet. Om de familiedag wat extra's te geven besloten wij alle tantes te interviewen over een klein aantal onderwerpen om zo een beter beeld te krijgen van hoe onze moeders en tantes hun kinderjaren hebben doorgebracht. Dit waren bijzondere gesprekken. Het resultaat: prachtig materiaal van ongeveer vijf à zes uur teruggebracht tot een korte film van 35 minuten. Het samen naar Enschede rijden, de unieke gesprekken met de tantes en de vele uren samen doorgebracht achter de computer om al het materiaal te bekijken, alsmede de uren monteren en de gesprekken die wij voerden hebben een stevig fundament neergelegd voor een dierbare en duurzame vriendschap. De gedeelde passie voor lekker eten en wijn heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. Helaas is het niet meer mogelijk om hem en zijn bijzondere gezin te bezoeken. Met plezier denk ik terug aan die heerlijke middagen in de tuin. Vrolijke geluiden van iemand die met grote lol in de keuken staat en enthousiast heerlijke gerechtjes opdient. "Miron, deze wijn moet je écht even proeven" galmt na in mijn herinnering, zo ook de brede grijns waarmee dit alles gepaard ging. Zoran liet zich ondertussen pamperen door zijn twee lieve dochters. Hun huis en tuin ademden gastvrijheid uit. Wij voelden er ons thuis. Gelukkig kan ik nog regelmatig van zijn grote grijns genieten als hij handenwrijvend, al dan niet met de lekkerste haring van Amsterdam, bij mij in de keuken staat. Bloedband en vriendschap zijn bijzondere combinatie. |
blog >