Ik voel mij gechanteerd. Veel zaken schrijf ik niet in mijn blog uit angst voor gedoe, dat het bijvoorbeeld nog lastiger wordt om 24-uurszorg te vinden. Eigenlijk van de gekke. Vrijheid van meningsuiting is kennelijk alleen voor diegenen die niet afhankelijk zijn van derden, van zorg. Na wederom een lange zoektocht werd ik voorgesteld aan (we noemen haar voor het gemak) Flopke. Een energieke vrouw van 60 en 'lekker positief'! 40 jaar ervaring als ziekenverzorger met een krakend verse cursus palliatieve zorg opzak. Het geluk leek ons eindelijk toe te lachen. Flopke kwam binnen en vulde vervolgens de ruimte met een oneindige hoeveelheid 'positieve energie'. Mijn alarmbellen begonnen zachtjes te rinkelen, maar ik had even daarvoor besloten om heel erg mijn best te doen, open te staan en niet te kritisch te zijn. We zitten immers omhoog, kunnen het ons niet veroorloven deze kans voorbij te laten gaan. Over chantage gesproken. Ik had al even op haar website gekeken waar mijn aandacht getrokken werd door het volgende zinnetje: ''gewoon fijn thuis zijn met de regie in eigen hand. De 24-uurszorg wordt in goed overleg op uw persoonlijke situatie afgestemd. U wenst, u bepaald, u kiest in elk opzicht''. Mooi geformuleerde, maar holle woorden. Flopke komt, overziet en neemt het huis over. Flopke weet wat goed voor je is. Je hoeft haar niets uit te leggen. 40 jaar ervaring als ziekenverzorger! Dan weet je waarover je praat. Flopke vertelt daarnaast graag aan anderen hoe zij hun werk moeten doen. Ook als diegene mij al 2 jaar verzorgt. Het door mij opgestelde zorgprotocol is door haar vanaf mijn zorgsite uitgeprint. Zodat die anderen ook kunnen lezen hoe het moet. Helaas bleek Flopke zelf het protocol niet echt goed te hebben bestudeerd. Veel ging er onnodig verkeerd. De door de andere zeer ervaren zorg aangeboden hulp werd rigoureus afgeslagen. Dat heb je met 40 jaar ervaring als ziekenverzorger. Je laat je niet door anderen vertellen hoe dingen werken. Het absolute dieptepunt was het uitzetten van de BiPap (ademondersteuning) toen ik hoog in de tillift hing. Het was haar derde dienst. Terwijl Flopke de andere kant opkeek en ik haar met het laatste restje adem probeerde te alarmeren wist Herma, die aanvoelde dat er iets niet klopte, met een reuzensprong over de rolstoel naar de entresol mij te bereiken en heeft daarmee erger voorkomen. Toen ik even later angstig en hyperventilerend op de rand van het bed zat en Herma mij bijademde met de airstack kwam er van de zijde van Flopke geen enkele reactie. Kalm staand bij het voeteneinde van het bed stond zij zonder een spoor van schrik, schuldgevoel of emotie ons (bijna nieuwsgierig) te observeren. Flopke is spiritueel. Ze ziet het leven als voortkomend uit één en dezelfde bron. Flopke is lid van een clubje met de volgende filosofie: ''Als je groeit in bewustzijn, ontdek je dat er helemaal niet zoveel is om over na te denken''. Dat verklaart een hoop. Het lijkt mij overigens buitengewoon verstandig om je te realiseren dat er juist heel veel is om over na te denken. Flopke houdt van transparantie en open communiceren. Dat zei ze tijdens het kennismakingsgesprek. Weer zo'n leeg en makkelijke statement. Flopke doet wel aan steken onder water, maar kijkt de andere kant op als ze wordt geattendeerd op een gemaakte fout. Flopke verteldt graag aan de andere zorg wat er aan ons niet deugd, wat haar niet bevalt, maar vindt dat het 'onze' verantwoordelijkheid is het gesprek met háár aan te gaan, te evalueren. Flopke heeft de handdoek in de ring gegooid. Nadat ik haar 's ochtends had uitgenodigd voor een gesprek gaf zij meteen aan te stoppen. Bottomline was dat ze hier niet de zorg kon verlenen die ze wilde, fouten maakte die ze in haar hele 40 jarige carrière nog nooit had gemaakt, zich gecontroleerd voelt, zich aangetast voelt in haar privacy (!?), te veel gedoe met reizen en economisch niet interessant (draait eigenlijk alleen 48-uursdiensten), het gehalte upstairs-downstairs te hoog, het slaapvertrek te ongezellig en met lood in de schoenen hiernaar toe kwam. Flopke: ''Ik ben ZZP-er dus ik kan stoppen wanneer ik wil''. Dan heb je hart voor de mensen, verantwoordelijkheidsgevoel en hou je van je vak? Ja, op Flopke kun je rekenen. Je moet dan wel als cliënt terminaal gesedeerd op bed liggen met de hele familie in paniek. Dan komt Flopke tot haar recht. Zuster Theresa optima forma. Met de rug tegen de muur heb ik nog een poging gedaan om haar op andere gedachten te brengen, ruim een uur met haar gesproken en geprobeerd te achterhalen wat haar drijft en waarom zij zich geremd voelt, waarom zij in die 5 diensten niets had gezegd. Na mijn uitleg (zou toch niet nodig moeten zijn) over wat ons bezig houdt, het vechten om als gezin ons hoofd boven water te houden, dat wij te veel hebben meegemaakt de afgelopen 1½ jaar en zelf aan het het roer zitten, wij ondersteuning maar geen sturing nodig hebben, dat transparantie geen eenrichtingverkeer is, uiteindelijk met tranen in mijn ogen ''vertel ons alsjeblieft wat wij 'fout' doen', van haar kant een totaal onbewogen en emotieloos ''ik weet het niet'' om vervolgens op te staan, koffer te pakken en weg te gaan. Verdrietig, boos, teleurgesteld en eigenlijk met stomheid geslagen bleven wij achter. Maar ook opgelucht. Flopke veroorzaakte grote onrust en angst bij mij en ik kon niet op haar vertrouwen. Haar plotselinge vertrek gaf grote problemen met de continuïteit, maar al met al is het beter zo. #zorg |
blog >