Ik word wakker van het piepende geluid, veroorzaakt door ontsnappende lucht langs de randen van mijn masker. Mijn mond is gortdroog en dan bedoel ik echt gortdroog. Door mijn tong te bewegen probeer ik de speekselproductie op gang te brengen. Met mijn tong verdeel ik het opgewekte speeksel langs mijn tandvlees en gehemelte. Dat is beter zo. Wel een vieze smaak in mijn mond. Het is donker buiten, dus nog erg vroeg. Eigenlijk moet ik plassen, maar ik wil Herma niet wakker maken. Zij heeft de slaap hard nodig. Ik lig op mijn rechterzij, dat is de enige manier om te slapen. Mezelf omdraaien naar de andere zij kan ik al lang niet meer. Wel is het mogelijk om korte tijd op mijn rug te liggen. Een verademing na 6 uur. Met moeite draai ik weer terug en probeer inslaap te vallen.

 

Een paar uur later word ik wederom wakker. De dromen in dat laatste deel zijn heftig. Vaak droom ik dat ik aan het skiën ben of op het podium sta. Bij uitstek zaken die niet meer mogelijk zijn. Voorzichtig maak ik Herma wakker. Met grote inspanning trekt zij mij overeind zodat ik op de rand van het bed zit. Mijn mond wederom gortdroog. Op mijn teken verwijderd zij het masker en zet de BiPap uit. Nadat ze mijn bril op mijn neus heeft gezet kom ik met moeite overeind. Ik zoek naar evenwicht en leg hijgend de afstand van drieënhalf meter af naar het kleine trapje dat onze slaapverdieping met de woonkamer verbindt. Na even te hebben uitgerust begin ik aan de tocht van 8 treden omhoog. Dit is een geconcentreerd werkje. Niet vallen is iets waar ik de hele dag mee bezig ben. In de woonkamer aangekomen loop ik door naar de wc. Ik druk op de knop die de wc bril op hoogte brengt zo dat ik makkelijk kan gaan zitten. Vervolgens gaat de bril weer omlaag en kan ik gaan plassen. Er zijn inmiddels ruim 10 min verstreken. Buiten adem ga ik op mijn trippelstoel zitten. Ik zie dat het half 7 is en ga niet mee naar bed. Herma probeert nog een uurtje slaap te pakken.