Twee weken kotsmisselijk en buikpijn. Zittend, maar ook liggend in bed met het beademingsmasker over mond en neus, angst om over te geven en te stikken in mijn eigen kots. Paniek, veel paniek. Twee lange weken waren het, met als dieptepunt het wakker worden, liggend in mijn eigen stront. Het resultaat van vezelpoeders en een hoog klysma omdat mijn buik ongeveer explodeerde door een volledig vastgelopen darmstelsel. Als iets je eigenwaarde totaal de vernieling in helpt, dan is het wakker worden in je eigen stront. Huilend van schaamte liet ik mij schoonmaken. Er ging minstens een pak Pamper babydoekjes doorheen. Dit had ik mij niet kunnen bedenken toen ik Zoran, nog een baby, zijn billen schoonmaakte en een nieuwe luier aandeed. Ja, over een jaar of 30/40 of zo en dan nog is dat een vreselijk vooruitzicht. En ik stink. Godverdomme ik stink zó dat ik het zelf kan ruiken ondanks de beademing. Ik heb nooit gestonken. Zelfs geen zweetvoeten. Ja, na 4 dagen zeilen op zee in een klein bootje. Toen had je geen douche aan boord en net genoeg water om te drinken, koken en tanden te poetsen. Iedere dag wordt ik 's ochtends om 8 uur onder de douche gerold. Op de douchestoel. Naakt, dik, én vanzelfsprekend nooit alleen. Twee verzorgers zijn er nodig om 110 kilo bewegingsloos vlees te wassen. Het went nooit om links van je een vrouw leunend op één knie te zien en onderwijl een washandje in je naad te voelen schuren. Billen heb ik niet meer als gevolg van atrofie. Nog even de sproeier op vol om de resten zeep en stront (noemen zij fecaliën) weg te spoelen. Ik wordt verteerd door heimwee en verlangen naar de tijd dat ik gewoon onder de douche kon stappen, alleen en in vrijheid. Wassen is een ware kunst als je dit bij een ander moet doen. Hoe vaak het niet voorkomt dat er een wonderlijke volgorde wordt aangehouden. Eerst mijn kont, dan de binnenkant van mijn benen, of eerst mijn voorhoofd en nek en dan mijn mond. Zo af en toe zeg ik er wat van, maar meestal heb ik daar geen zin in, ben ik te moe. Vanmiddag stelde Herma, vrij achteloos,  dat het wellicht beter is als ik een broekje aandoe -hiermee doelend op een luierbroekje-. Ik stilte en schaamte ween ik. Blijft mij godverdomme dan ook niets bespaard.