Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis. Het was een bijzondere week daar in die kliniek. Een soort Schaap met de 5 Poten. Het merendeel van de tijd dat ik daar verbleef waren wij met totaal drie patiënten. Joop, een praatzieke dikke homo uit den Bosch met het hart op de tong en Geertje, een oudere invalide vrouw uit Elburg. Geertje is een bijzonder mens. Invalide geboren, geen gemakkelijk leven, maar altijd opgewekt en positief. De gesprekken -meestal aan tafel- gingen voornamelijk over wie de meeste ziekten, dan wel aandoeningen had. Bij Joop ging dat gepaard met een indrukwekkende hoeveelheid medicijnen. Gelukkig hadden ze allebei diabetes. Dat schept een band.

De eerste dag werd een infuus aangelegd in de slagader. Dit omdat er met grote regelmaat bloed werd afgetapt om de bloedgassen te meten. Dat aanleggen, ofwel prikken, was een pijnlijke en langdurige handeling. Nooit geweten dat een slagader zich terug kan trekken om zich te wapenen tegen indringers van buiten. Het kan ook zijn dat de revalidatie arts wat minder kundig is dan gewenst.

Om 22:30 was het bedtijd. Diverse plakkers werden aangebracht, een meetinstrument onder de neus geplaatst en een clip op mijn pink. Daarna werd ik aangesloten op een monitor. Het was een zware nacht met zeer weinig slaap. Voor het eerst in mijn leven heb ik in een fles geplast (ben vergeten wat de naam van zo'n fles is).

De volgende dag bleek dat het CO2 gehalte in mijn bloed na een uur slaap al 65% bedroeg. Dit verklaart dat ik na een uur slapen steeds wakker werd. De alarmbellen gingen dan kennelijk af. Waar ik erg van geschrokken ben is dat als een en ander nog langer had geduurd ik door vermoeidheid in een meer langdurige slaap zou zijn gevallen en daarmee het risico zou hebben gelopen in coma te geraken.

Dag twee. Na de lunch mocht ik proef beademen. Ik had het ontzettend benauwd en verheugende mij op het moment dat de bipap zijn werk zou doen. Het masker werd afgesteld en de bipap aangezet. Na wat gesleutel werd het masker opgezet en de pomp aangezet. Voor het eerst sinds maanden kon ik weer voluit en vrij ademen. Ik werd direct ontspannen en ben gaan tukken. De dagen daaropvolgend heb ik uitstekend geslapen. Mijn bloedgaswaarden waren normaal. Dit leidde ertoe dat ik dinsdag ontslagen ben. Ik slaap 's nachts redelijk tot goed. Herma een stuk minder omdat zij aan de geluiden moet wennen en licht slaapt uit angst dat het fout gaat. Wellicht zal dit dadelijk beter gaan.