Op maandag 10 januari ging het mis. Het begon 's ochtends met een stekende pijn onder mijn schouderblad en tegen de avond was de pijn in mijn ademhalingspieren zo hevig dat we de huisarts hebben gebeld die adviseerde morfine in te zetten. Toen ik een paar uur later in bed gelegd werd schreeuwde ik het uit van de pijn en was liggen niet mogelijk. Ondanks dat de dosis Inmiddels flink was verhoogd bleef de pijn. Door grote benauwdheid, hoesten en totale machteloosheid werd het voor Herma allemaal te veel om in haar eentje te dragen. Later die avond gelukkig bijgestaan door Dirk Jan en na een nacht vol verschrikkelijke, door de morfine veroorzaakte, angstdromen en veel pijn werd 24-uurs zorg ingezet. Ik voelde me verschrikkelijk ziek en kon ondanks de ademondersteuning nog maar met grote moeite ademhalen. Tot vandaag is het onduidelijk wat er met mij aan de hand was. Na drie dagen knapte ik gelukkig dusdanig op dat ik weer korte tijd op mijn stoel in de kamer kon zitten. Het herstel heeft zich doorgezet, maar helaas niet tot het oude niveau. Ademhalen is hard werken en vreet energie.

Een nieuw hoofdstuk is aangebroken. So long privacy, so long eigen leven. We zijn nu drie weken verder en het begint enigszins te wennen. Wilma, Marjorie en Joost wisselen elkaar af. Als een soort aangenomen kinderen maken zij inmiddels deel uit van ons gezin. 's Morgens worden zij bijgestaan door een van de meiden van Buurtzorg zodat ik mij geen moment hoef te vervelen. Ik ben blij dat zij betrokken blijven omdat ik inmiddels zeer op hen gesteld ben. 

Gek hoe het went mijn leven te delen met mensen die ik niet heb uitgekozen. Het geeft Herma gelukkig wat meer rust. Ze hoeft er nu niet minstens drie keer per nacht uit om mij te helpen. Ik roep iets door de babyfoon, die een tweede leven is gegund, en vervolgens staat de dienstdoende hulpverlener naast mijn bed om te helpen met plassen, hoesten of pijnstilling. Helaas komt het zo nu en dan voor dat hij of zij dermate diep in slaap is gevallen dat het roepen geen effect heeft, zodat de inmiddels -ondanks de oordoppen- wakker geworden Herma naar beneden moet om de hulpverlener te wekken. Dit maakt me onrustig. In bed kan ik alleen op mijn rug liggen en ben ik volledig afhankelijk van derden. Als er een slang los schiet houdt de ademhaling en dus mijn leven op. Daar ben ik nog niet aan toe, dus proberen we de hulptroepen zo bewust en alert mogelijk te houden.