Toen Herma vorig jaar in september startte met haar reintegratietraject was het inmiddels voor mij niet meer verantwoord om alleen thuis te zijn. Via een (ZZP-er) bemiddelingsbureau met de hoopgevende naam 'Verplegen De Hoofdzaak' werden wij voorzien van zogeheten 'begeleiding'. Feitelijk was dit het startschot voor 'de parade der kanslozen'. Carmen, 150 centimeter en evenzovele kilo's maakte puffend en steunend haar entree. Inplaats van zich voor te stellen volgde een hijgende klaagzang over het aantal trappen. Na een half uurtje was ze enigszins op adem gekomen en werd het tijd om het in aluminiumfolie verpakte meegebrachte eten te verorberen. Vanzelfsprekend op de bank en niet aan tafel. Opruimen en schoonmaken waren naar haar mening geen onderdeel van het takenpakket dus bleven de kruimels en andere resten liggen voor Herma. De rest van de tijd bracht Carmen zittend door op een klapstoeltje bij het raam. Als ze dan klaar was met het zorgvuldig bestuderen van het raam en dat van de overburen richtte ze haar verveelde blik lange tijd op mij. Na enig gesoebat met Tante Nellie (Verplegen De Hoofdzaak) over wat er dan wél voor € 25,- per uur verwacht mag worden leek er even beweging in te komen. Ijdele hoop. Carmen was niet voor één gat te vangen. "De stofzuiger is te zwaar". Pardon? "De stofzuiger is te zwaar. Ik kan um niet de trap op dragen". Geen ronkende zware Nilfisk, maar een eenvoudige Miele van een paar kilo. Met stomheid geslagen trok ik mij terug achter mijn laptop. Exit Carmen dus. De volgende verzorger of begeleiding was Olivier (noemde zich Olivjee, voor vrienden Ollie). Een flamboyante man van welgestelde ouders. Kennelijk niet instaat om het familie niveau voort te zetten en dien ten gevolge niet gehinderd door enige opleiding werkzaam als overbetaalde 'babyzitter' van dementerende of terminale welgestelde bejaarden. Voor mij maakte Ollie, naar zijn zeggen, een uitzondering. Schoonmaken of mij 's ochtends onder de douche zetten was niet zijn 'cup of tee', dus exit Olivjee.