Vanmorgen, toen ik na het douchen weer naar bed was gegaan omdat ik moe was, maar voornamelijk vanwege de maandagblues, werd ik door weemoed overvallen. Aan Herma denkend dwaalden mijn gedachten af naar leuke dingen en herinnerde ik mij onze laatste dans. Dansen. Mijn grootste hobby is het nooit geweest, dus vaak hebben Herma en ik de dansvloer niet betreden. Wel pakte ik haar regelmatig vast, gewoon thuis, en maakte in de woonkamer dan met haar een klein walsje. Ook toen ik nauwelijks meer kon lopen en ik door haar lach heen grote bezorgdheid zag kon ik het niet laten. Eigenlijk hebben we maar 2 keer echt of in het openbaar met elkaar gedanst. De eerste keer op de bruiloft van Bas en Kim, een beetje dronken, dat wel. De tweede keer, 2 dagen na de diagnose, op een personeelsborrel van Herma's werk. We dansten alsof het de laatste keer zou zijn. Geen seconde hebben we elkaar los gelaten Soms in innige omstrengeling, zachtjes huilend zonder dat iemand het zag, maar het grootste deel van de tijd intens genietend met een brede lach op ons gezicht. Dit moet voor Hugo, haar baas, een vreemd gezicht zijn geweest. Hij was inmiddels een dag op de hoogte van mijn doodsvonnis. Het deerde ons niet wat men ervan zou vinden en we hielden elkaar nóg steviger vast in een dans die voor ons eeuwig mocht duren
|
blog >