Het bouwen van deze website en daarmee zeer persoonlijke zaken aan het internet toevertrouwen was voor mij moeilijk en de schaamte voorbij. Ik zag echter geen andere mogelijkheid om groepen mensen te mobiliseren om iets voor deze ziekte en voor mij en mijn gezin te doen. Als je iets vraagt moet je ook iets geven. Het blog was geboren. Ietwat voorzichtig ben ik hiermee begonnen. Gaandeweg werd het prettig om dingen van me af te schrijven, om mijn vrienden, familie en kennissen te laten delen in wat er met mij gebeurt. De reacties hierop zijn altijd warm en vol compassie. Het is voor mij niet mogelijk om iedereen die ik ken persoonlijk te woord te staan, maar op deze wijze doe ik dit toch een beetje. En voor al die anderen die in aanraking komen met de Stichting vrienden van vrienden van Miron en derhalve deze website bezoeken geeft het inzicht in de wijze waarop ik en mijn gezin met de ontstane situatie omgaan.

 

Wat zich hier precies tussen de muren allemaal afspeelt is privé en wordt door mij niet met anderen via het blog/web gedeeld. Het grote leed, ongeloof, woede en verdriet delen en verwerken wij hier thuis. Maar ooit zal mijn zoon deze teksten lezen en zich misschien afvragen waarom hij zo weinig wordt genoemd. Dit deel van is van mij, hem en zijn moeder, dus niet voor iedereen. Lieve Zoran, als je dit ooit leest dan weet je al dat er niets en dan ook niets mooiers in mijn leven is gekomen dan jij, geboren uit dat andere dat mooier is dan al het andere daarvoor..... je moeder.