Na een korte en wederom onrustige nacht werd ik vanmorgen om 7:00 gewekt door ronkende dieselmotoren en een helikopter boven ons huis. Toen ik mijn hoofd naar buiten stak zag ik dat de straat was afgezet door een peloton M.E. Oh ja, het kraakpand zou vandaag ontruimd worden. Niet meer aan gedacht. Gelukkig waren de jongens en meisjes van het kraakclubje verdwenen zodat het monumentale pand zonder al te veel problemen weer in handen kwam van de eigenaar

.

Tevergeefs gewacht op de uitslag van het bloedonderzoek en de longfoto's van gisteren. Ik kan overigens iedereen aanraden om dit soort zaken te regelen tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal. Niet alleen de straten waren uitgestorven, ook het ziekenhuis. 10 min later stond ik op straat en zat het personeel weer voor de buis. Sinds mijn bezoek aan de Oekraïne ben ik zo slap als een vaatdoek. Zelfs de geringste inspanning is mij te veel. Daarnaast slaap ik buitengewoon slecht vanwege mijn toenemende benauwdheid. Morgen een longonderzoek en de start van het traject thuisbeademing.

 

Ik blijf mij verbazen over hoe snel het verval gaat. Vorig jaar om deze tijd stonden wij nog vol in het leven en de toekomst. Zakelijke beslommeringen en waar-naartoe-op-vakantie waren de grote vraagstukken. Door de bril van nu lijkt dit allemaal zoo onbelangrijk. Ik voel mij de hele dag schuldig. Er is nog zoveel te regelen, doen, schrijven, genieten, zeggen. Er zijn nog zoveel mensen die ik nog één keer zou willen zien. Maar bovenal is er voortdurend het gevoel ieder moment met Herma en Zoran tot de laatste druppel te willen uit wringen. Eigenlijk wil ik hen 24 uur per dag vasthouden en knuffelen. Maar ik ben ziek, dus ik voel me beroerd en de kleinste dingen kosten al zoveel energie. Dus doe, zeg, zie en geniet ik voornamelijk thuis. Met mijn ogen dicht ben ik weer aan het zeilen op mijn geliefde bootje. Hoor ik het water langs de romp stromen en de wind. Ruik ik het IJselmeer en  de Wadden en voel ik de schoten door mijn handen glijden. Ik heb een uitstekend geheugen voor bijna alles wat ik heb meegemaakt en kan de film terugdraaien, waarbij zelfs geur en smaak aanwezig zijn. Ik herbeleef mooie momenten, dierbare vriendschappen, drankgelagen en felle discussies. Maar ook de problemen, de fouten en hoe ik het anders had kunnen doen. Ik zie mijzelf in alle stadia van het rijpingsproces. Gek hoe je brein werkt als het einde nadert. Die enorme opslag van data ver weggestopt in schijnbaar onbereikbare files. Maar nu wordt alles in mijn hoofd feilloos gevonden