Het leven wordt steeds zwaarder. Na een meestal onrustige en slapeloze nacht wordt ik om kwart over zeven door Herma uit bed gehesen. Ik voel me dan doorgaans erg beroerd. Eenmaal rechtop trekt dit een beetje weg. Een half uurtje ontbijten met Herma en Zoran. Ik in de tilmat, Zoran op de vloer, in Herma's bed, springend in zijn eigen bedje of fimpje kijkend. Herma naast mij op bed. Daarna op de douchestoel gehesen heb een kwartiertje om het eten van de vorige dag in de emmer te deponeren. Om kwart over 8 Buurtzorg. Douchen, afdrogen, haar föhnen , ja föhnen (!), even wat drinken, wordt weer in bed gehesen (dit is precisiewerk en ondanks de toegediende zuurstof snak ik naar adem bij het draaien om de tilmat te verwijderen), onderlichaam wassen en afdrogen, (smet) plekken behandelen, uritip en steunkousen en 'last but not least' de joggingbroek aantrekken (dit is overigens geen sinecure: gesjor en getrek, draaien en ademnood), benen, armen en hoofd fixeren en de schakelaar aanbrengen en afstellen. 2 uur duurt dit uitputtende dagelijkse ritueel. Benauwd en uitgeput blijf ik tot 1 uur in bed liggen, voortdurend (met de zijkant van mijn hoofd druk ik op een schakelaar die een infrarood bediening aanstuurt) het bed verstellende om pijn en ademnood te verminderen. Ondertussen kijk ik op mijn iPad naar uitzending gemist. Door grote opwinding over o.a.de politiek nog meer ademnood. Eigen schuld dikke bult, maar ik kan het niet laten. Dan eindelijk naar de huiskamer. Tilmat aanbrengen (gesjor en getrek, draaien en ademnood) ophijsen, wisselen van beademing (gaat regelmatig verkeerd, waardoor nog meer ademnood), met de tillift naar de huiskamer (angst dat de luchtslang te strak komt te staan en het masker los wordt getrokken), in de stoel gemanoeuvreerd, voetsteunen en hoofdsteun aanbrengen, ik zit niet goed, waardoor ik mijn hoofd niet rechtop kan houden, twee mensen sjorren aan mijn zware onwillige lijf. Half 2 en ik ben totaal uitgeput. |
blog >