Het is half acht 's ochtends en Herma heeft mij zojuist overeind geholpen zodat ik op de rand van het bed zittend kan ontbijten. Overeind geholpen klinkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet. Ik lig op mijn rug (het is sinds november niet meer mogelijk om op mijn zij te slapen), mijn rechter knie wordt omhoog getrokken zodat deze als hefboom fungeert om mij op de rechterzij te draaien. Het hoofdeinde gaat omhoog en tegelijkertijd worden mijn benen over de rand geduwd. Daarna slaat Herma haar armen om mijn schouders en trekt mijn bovenlichaam naar zich toe. Met haar rechterhand houdt ze mij in balans, terwijl ze met haar linkerhand mijn benen verschuift, zodat ik mijzelf in evenwicht kan houden. Dit gaat helaas alleen wanneer ik voorovergebogen zit. Mijn kin op de borst omdat de nekspieren in die houding mijn hoofd niet meer kunnen ondersteunen. Dan gaat het beaemingsmasker af en heb ik net genoeg kracht om 5 minuten zelfstandig te ademen. Het enige moment van de dag dat Zoran mijn gezicht zonder kan zien. De eerste slok koffie is goddelijk. Daarna gaat het neusmasker op