Vandaag gaan de bedden naar de woonkamer. Deze ochtend ben ik voor het laatst met ware doodsverachting de acht treden van de slaapkamer naar de woonkamer opgeklommen. Iedere trede met zorg en rust en bij iedere stap het risico om door de knieën te gaan om dan met een klap op de overloop te belanden. Gistermiddag toen ik uit de auto werd geholpen begaven mijn benen het. Hard kwamen mijn knieën in aanraking met het asfalt van de parkeergarage van het revalidatiecentrum. Als er één plek is waar je met een gerust hart onderuit kan gaan is het wel het revalidatiecentrum. In één klap was duidelijk dat de dagelijkse gang naar de woonkamer, die met grote moeite door mij werd genomen, niet langer opportuun is. Het risico om te vallen is te groot.

 

Omdat de werkzaamheden (de aanpassingen aan de entresol om deze om te bouwen tot slaapkamer en douche) pas op 28 september zullen zijn afgerond hebben wij ervoor gekozen de komende twee weken in de woonkamer te slapen. Toen ik gisteravond naar beneden strompelde was ik er voor het eerst zeer van bewust dat iets de laatste keer zou zijn. Erg confronterend. Ik heb geen idee wanneer ik voor het laatst op mijn gitaar heb gespeeld, gefietst, zelfstandig een glas wijn aan mijn mond heb gezet, een bierglas opgetild, een vork in mijn mond heb gestoken, zelf mijn haren gewassen, mijn eigen billen afgeveegd, mijzelf afgedroogd, mijn voeten aangeraakt, Zoran heb opgetild, in mijn eigen auto heb gereden, Herma’s voeten heb gemasseerd, gekookt, de krant opengeslagen, een plakje kaas afgesneden, een tijdschrift op de wc gelezen, de koelkast opengedaan, zelf een kop koffie gezet, de melk opgeschuimd, de vaatwasser in- of uitgeruimd, schoongemaakt, de vloer gedweild, de stofzuiger gepakt, in de berging gerommeld, bloemen in een vaas gezet, foto’s gemaakt of gefilmd, zelfstandig boodschappen gedaan, uitbundig plezier zonder donkere wolk boven het hoofd, een balletje getrapt, een flinke wandeling, de post opgehaald, bierdrinken in het café et cetera.