Toen mijn lieve vriend Dirk Jan mij gisteravond over de grachten naar huis duwde waren we het over één ding eens: wij wonen in de mooiste stad van Nederland. 

Het was een magische avond in De Heeren van Aemstel. Vrienden uit Enschede die ik 30 jaar niet had gezien. Muzikanten waarmee ik voor het eerst op het podium heb gestaan. Alle leden van mijn eerste bandje waren aanwezig. Ik kreeg een vergroting van de bandfoto die toen is gemaakt.

 

Het concert begon met Katja, in fragiele eenvoud zichzelf begeleidend op piano na 10 jaar niet te hebben gezongen. Zeer ontroerend. Hierna Kees ten Dam, Danny Sahupala, Charly Angenois, peter Tiehuis en Michel Pagie met onder anderen het stuk Trains van Steps Ahead. Adriana Romijn en Suzanne Mangar verzorgden het vocale gedeelte. En toen kwam Coopertest in de originele bezetting, waarvoor gitarist Frank Stehle speciaal was overgekomen uit Hamburg. De energie die toen op het podium vrijkwam is historisch. Iedereen aanwezig moet dit hebben gevoeld. Daarna kwam mijn grote liefde Sinister Project. Op basgitaar Wilbrandt Meischke - Sinister Toilet- en bij het nummer ¨Coco quel bruto momento¨ zag ik tot mijn grote verbazing een jong meisje het podium beklimmen. Dit meisje bleek de 18 -jarige dochter, Lana, van Jan Kooper. Met een grijns van oor tot oor en een lichaam dat ondanks de ziekte niet stil kon blijven zitten heb ik ademloos zitten luisteren naar de stuwende basklanken van dit ongelooflijke talent. Toen wij dit nummer opnamen was zij nog niet geboren. Met Fred Bonthuis, Alan Gascogne en Marco Dirne werd in een bluesy memory down rock ´n roll lane de avond waardig afgesloten.

 

Aan alle aanwezigen, op of voor het podium heb ik dierbare en warme herinneringen. Mijn muzikale hart is die avond weer harder gaan kloppen. Ik ben trots dat zoveel mensen mij en mijn gezin zo’n warm hart toedragen. Ik wil iedereen en in het bijzonder Danny Sahupala bedanken die deze historische avond hebben mogelijk gemaakt.