Afgelopen weekend zijn mijn vader, zus, broer, Herma en ik op familiebezoek geweest naar de Oekraïne. Met de auto naar Dortmund, 2 uren vliegen naar Lviv en met een huurauto naar het hotel (Lviv) en de familie in Sosnowka en Chervonograd. Zo simpel klonk het, maar de realiteit was anders. Dortmund is 265 km rijden over de A2 en door het Ruhrgebied. Nogal filegevoelig, dus op tijd van huis. Om 10:00 startten we de auto en om 13:00 waren we in Dortmund. Auto parkeren, met pendelbus (duurde bijna een halfuur voordat hij er was en kostte één euro) naar de vertrekhal en dan wachten, inchecken en naar de gate. Te voet over het beton naar het vliegtuig gelopen en de trap op naar het vliegtuig. Herma was zo lief om tegen de ogenschijnlijk zestienjarige steward te zeggen dat ik invalide ben. We konden meteen op de voorste rij, met beenruimte, neerploffen. Tegen 16:00 waren we in de lucht en na een halfuurtje rond cirkelen boven Lviv vanwege een onweersbui zijn we om 18:00 geland op het voormalige militaire vliegveld. Hier stond een bus klaar om ons naar een prachtige oud gebouwtje te brengen dat dienst deed als aankomsthal. In de stromende regen werden we vanuit de bus een ruimte in geperst alwaar we een soort van visum moesten invullen. Gelukkig had Hans -wie anders- een loep bij zich want de minuscule papiertjes in tweevoud waren zelfs met leesbril niet te ontcijferen. Overigens was het douane personeel vriendelijk en behulpzaam. Er is veel veranderd de laatste jaren!

Na het passeren van de douane zag ik een mannetje staan met een briefje met onze naam erop. " Dat is handig " dacht ik. Dan hoeven we niet naar de huurauto te zoeken. De man meldde ons dat de bestelde auto, een Octavia Combi, zwaar beschadigd was door een de dag daarvoor ingestort dak. Tevens dacht hij, gezien het gezelschap uit vijf personen bestond, dat wij twee auto's hadden besteld. De vervangende auto was een Volkswagen Polo. Na wat soebatten en discussie, de man sprak vanwege langdurig verblijf in het buitenland goed Engels, gingen we akkoord. Dan maar flink persen en de bagage op schoot. Tot onze stomme verbazing past onze bagage in de kofferbak en pasten we met ons vijven in dit lollig autootje. Helaas moesten we nog even mee naar het kantoor om de papieren in te vullen. Dit duurde bijna 3 uur. Uiteindelijk waren we om 21:00 (Nederlandse tijd) in het hotel. Voor Herma en mij een reis van 11:00 uur.

Nadat we de kamer hadden ge-upgrade, zodat ik zonder al te grote risico's kon douchen, het mogelijk werd om zelfstandig van de wc op te staan en er voldoende ruimte was om wat rond te lopen en op een bank te zitten (ik ben 's nachts erg benauwd en kan daardoor vaak niet slapen. Half zittend op een bank lukt het om wat hazenslaapjes te doen.) stonden bij aankomst in de hotelbar enige halve liters van het lokale bier ongeduldig op ons te wachten. Het zelf meegenomen grote rietje (zie blog van 24 mei) verrichtte wonderen voor mijn dorstige keel. Ik besefte toen dat ik vanaf die middag 2 uur niets meer had gedronken. Gelukkig was ook de keuken nog open want we hadden sinds het ontbijt niets meer gegeten. De volgende ochtend was het, geheel conform de voorspellingen, prachtige weer. We genoten ons uitgebreide ontbijt in de ochtendzon op het buitenterras. Nu moet je weten dat de Oekraïners 's ochtends warm eten. Naast brood, kaas, worst en andere gebruikelijke ontbijt items waren de au-bain-marie bakken gevuld met gebakken aardappelen, puree, gebakken vis en diverse soorten groenten. De koffie was boven verwachting.

Op het programma voor de dag stond een bezoek aan mijn oom Miron en tante Dusia, het graf van mijn oma, het graf van mijn oom Gennek en een nicht (Maria) van mijn vader. Zij is de dochter van de zus van mijn vaders moeder. Deze zus hebben wij in 1993 ontmoet. Aan het einde van de middag zijn mijn broer, Herma en ik teruggereden naar Lviv. Mijn vader en zus zijn bij oom Miron gebleven. De volgende dag heeft mijn broer zich bij hen gevoegd. Herma en ik hebben van de zondag gebruikgemaakt om een beetje van elkaar en de rust te genieten. Lviv is een prachtige oude en inmiddels bruisende stad. Het is druk op straat en overal zijn er terrassen. Die avond kwam de dochter van Miron met haar man en inmiddels volwassen dochter ons bezoeken in het hotel. We hebben tot laat gedronken en gegeten. De volgende dag nog een bezoekje aan de oude binnenstad om daarna naar het vliegveld te rijden. De auto werd ingeleverd en het wachten begon. Bij het inchecken heeft mijn broer geregeld dat ik een speciale behandeling zou krijgen. In de wachtkamer werd mijn naam afgeroepen zodat Herma en ik in een aparte bus naar het vliegtuig werden gereden en op de voorste stoelen plaats konden nemen. Uiteindelijk waren wij om half een 's nachts thuis. De daaropvolgende dagen heb ik in bed gelegen. Volkomen uitgeput.


Helaas heeft deze reis de progressiviteit fors opgevoerd.