De ramen aan de achterzijde van onze woonkamer of keuken waren foeilelijk en een groot deel van de oppervlakte werd in beslag genomen door naargeestige witte kunststof. Toen in de lente van 2010 helder werd dat het dakterras voor mij niet langer bereikbaar was hebben we het naargeestige plastic vervangen door grote openslaande deuren met veel glas. Een zee van licht en een prachtig uitzicht op de tuinen en achtergevels van de Amstel en de Achtergracht. De vlag van de Nederlandse Bank en in de verte boven het Amsterdamse Bos bij Zuid-Wester wind.de landende vliegtuigen 

Herma is oververmoeid. Daarom slaapt zij op dinsdag en donderdag, na Zoran naar school, te hebben gebracht, bij vrienden. Bij deze het vriendelijke doch zeer dringende verzoek om haar dan niet te bellen.

Ik heb Huub slechts twee keer in den lijve ontmoet. De eerste keer ergens in maart 2010 in het Revalidatie Centrum Amsterdam. We liepen elkaar tegen het lijf  in de entree en hebben kort met elkaar gesproken. De tweede keer was op 23 maart 2012 bij de première van 'ALS De Dood' in pakhuis de Zwijger. Beiden volledig verlamd. Ik afhankelijk van ademondersteuning en Huub kon niet meer praten.

Sinds afgelopen vrijdag kom ik niet meer goed in mijn rolstoel. Mijn nekspieren zijn zo verzwakt dat mijn hoofd naar voren en naar links klapt en ik hem met geen mogelijkheid meer recht krijg. Dit gaat gepaard met felle krampen zodat ik weer uit de stoel gehesen moet worden naar boven in bed of op de douchestoel. Omdat ik voortdurend pijn heb in mijn hele lijf en longen, na de ochtendzorg al uitgeput ben, lig ik tot 12 uur in bed. Vanwege de pijn moet ik de hoofd- en voetensteun om de paar minuten verstellen. Dit doe ik met een schakelaar die ik met mijn hoofd bedien. Dat kost veel energie. Mij in bed leggen is precisiewerk, moet op de centimeter nauwkeurig anders ligt mijn hoofd in een rare hoek en dat versterkt de verzwakking, met tot gevolg dat ik, eenmaal zittend, mijn hoofd niet meer overeind krijg. De meeste verzorgers hebben helaas geen timmermansoog. 

De verkiezingen van 2010 vielen precies in de vakantie van de duurste ambtenaren van Nederland. De VARA inquisiteurs van Nieuwkerk, Witteman en Pauw lagen nog met hun piem in de siliconenkorrels van St. Tropez toen Nederland afkoerste op het meest desastreuze politieke experiment ooit. Achteraf werd hierover natuurlijk flink nagekakeld aan de salontafels van de publieke omroep. Toen er een einde kwam aan kabinet Barbie 1 zullen de heren flink gelobbyd hebben om de verkiezingen na hun vakantie te laten plaatsvinden. Hoewel ik behoorlijk ongemakkelijk wordt van de te snel pratende ijdeltuit van Nieuwkerk kijk ik dwangmatig iedere dag naar De Wereld Draait Door. Zo ook eergisteren. Tot mijn grote schrik zat Peterr de Vries aan tafel. Een brandnetel in een bloemperk. Deze week las ik dat in het kader van vernieuwing Peterr een programma voor de VARA gaat maken. Iets met kinderporno, kinderarbeid en kinderhandel. Arme kinderen. Eerst uitgebuit door criminelen en pedoos en dan nu genadeloos uitgeperst voor de morele driftbuien van de Vries. Het zal hem ruk zijn, die kinderen. Als Peterr maar de held kan spelen. 

Op 1 november 2010 werd ik naar de ASVO gerold om getuige te zijn van Zoran's eerste schooldag. Aanstaande maandag gaat hij alweer naar groep 3. Het is een groot cadeau dat het mij gegund is om dit mee te maken. Helaas kan ik hem deze keer niet wegbrengen. 

ik heb altijd al een bloedhekel gehad aan Giel Beelen. Een cola drinkende grauwe plaatjesdraaier die niet gehinderd door enige kennis (zelfs op de zeer uitgebreide Wikipedia pagina geen enkel spoor van enige opleiding) tussen het ene en het andere plaatje voortdurend allerlei wonderlijke, maar vooral platte, taal uitkotst over de groepjes achter de door hem gedraaide plaatjes. Giel, zijn ouders dachten lollig te zijn om 'de naam met G' in plaats van `Ch' te schrijven of waren correcte spelling gewoonweg niet machtig, droeg tot enige tijd geleden, net als die toffe gitarist van Neerlands meest zichzelf herhalende rockbandje Kane, een geestig legergroen petje. Op een gegeven moment stond Giel achter een heuse 'deejay booth' leuk te kraaien over vet toffe plaatjes in De Wereld Draait Doorrrrr. ''Fuck man, dit is écht vet cool man''. De vonk sloeg kennelijk over want enige tijd later zat die kwakende pet aan tafel bij de grootmeester van de autocue. Tafelheer heet dat. Met plaatsvervangende schaamte en kromme tenen zag en hoorde ik keer op keer hoe de verbale kots langs zijn geelgerookte tanden en zweterig gezichtshaar een weg naar buiten zocht. Die groene Cuba pet gaf voor de VARA misschien wel de doorslag. Mathijs draagt immers zelf, als hij niet op tv is, graag een wonderlijk hoedje (net als zijn jasjes net iets te krap) om niet herkend te worden en de meest geliefde tafelnicht -mag ik dat zo zeggen? Ja, dat mag ik zo zeggen!-  bleek al jaren met een marmot op zijn hoofd te lopen. Ik heb de tafelheer keuzes van Matthijs overigens nooit helemaal begrepen. Daarnaast is het wel erg pijnlijk dat Giel met zijn misselijkmakend bijdrage aan de massale oppervlakkigheid die dagelijks haar weg vindt via TV en radio de samenleving tonnen per jaar kost. 

Twee weken kotsmisselijk en buikpijn. Zittend, maar ook liggend in bed met het beademingsmasker over mond en neus, angst om over te geven en te stikken in mijn eigen kots. Paniek, veel paniek. Twee lange weken waren het, met als dieptepunt het wakker worden, liggend in mijn eigen stront. Het resultaat van vezelpoeders en een hoog klysma omdat mijn buik ongeveer explodeerde door een volledig vastgelopen darmstelsel. Als iets je eigenwaarde totaal de vernieling in helpt, dan is het wakker worden in je eigen stront. Huilend van schaamte liet ik mij schoonmaken. Er ging minstens een pak Pamper babydoekjes doorheen. Dit had ik mij niet kunnen bedenken toen ik Zoran, nog een baby, zijn billen schoonmaakte en een nieuwe luier aandeed. Ja, over een jaar of 30/40 of zo en dan nog is dat een vreselijk vooruitzicht. En ik stink. Godverdomme ik stink zó dat ik het zelf kan ruiken ondanks de beademing. Ik heb nooit gestonken. Zelfs geen zweetvoeten. Ja, na 4 dagen zeilen op zee in een klein bootje. Toen had je geen douche aan boord en net genoeg water om te drinken, koken en tanden te poetsen. Iedere dag wordt ik 's ochtends om 8 uur onder de douche gerold. Op de douchestoel. Naakt, dik, én vanzelfsprekend nooit alleen. Twee verzorgers zijn er nodig om 110 kilo bewegingsloos vlees te wassen. Het went nooit om links van je een vrouw leunend op één knie te zien en onderwijl een washandje in je naad te voelen schuren. Billen heb ik niet meer als gevolg van atrofie. Nog even de sproeier op vol om de resten zeep en stront (noemen zij fecaliën) weg te spoelen. Ik wordt verteerd door heimwee en verlangen naar de tijd dat ik gewoon onder de douche kon stappen, alleen en in vrijheid. Wassen is een ware kunst als je dit bij een ander moet doen. Hoe vaak het niet voorkomt dat er een wonderlijke volgorde wordt aangehouden. Eerst mijn kont, dan de binnenkant van mijn benen, of eerst mijn voorhoofd en nek en dan mijn mond. Zo af en toe zeg ik er wat van, maar meestal heb ik daar geen zin in, ben ik te moe. Vanmiddag stelde Herma, vrij achteloos,  dat het wellicht beter is als ik een broekje aandoe -hiermee doelend op een luierbroekje-. Ik stilte en schaamte ween ik. Blijft mij godverdomme dan ook niets bespaard. 

De binnenstad is één grote vuilnisbelt. Je kunt lopen over  grachten door de rommel die erin drijft, De urine druipt nog steeds van onze gevel en de planten van de geveltuin zijn deels vertrapt. 'Niet zeiken klootzak. Had je maar niet in het centrum van Amsterdam moeten gaan wonen' wordt er steevast bij ieder feestje geroepen. Overigens niet door de 80.000 Amsterdammers die de binnenstad bewonen.. Vanuit alle saaie en naargeestige windstreken gelonkt door het-vrijstaat-karakter van onze hoofdstad bijeengekomen . Hun rommel en pis achterlatend in mijn straat, op mijn stoep. Nog even kotsen op Amsterdam Centraal en weer terug naar de nette, schone en stille straatjes van Coevorden en Meppel. Maar gelukkig is het Amstelveld inmiddels van de meeste rotzooi ontdaan en keren de voetballende kinderen terug naar de plek die al decennia hun domein is.